Sevgili mücadele arkadaşlarımız;

Ülkede emek hareketini, sendikacılığın mihenk taşı sendikalarımız fiili meşru mücadelesi ile ülkeye kamu çalışanlarının da sendikal hakkı olduğu gerçeğiyle seksenli yılların sonunda çıktığı yola yıllarca yasa olmadan devam etmiş ve bünyesinde yüz binlerce emekçiyi barındırarak haklarının kavgasını vermiştir.

2001 yılında ise kamu sendikaları kanunun çıkmasında en büyük etken olmuştur. Yasa çıktıktan sonra da emekçiden kopmadan alanlarda sadece haklarımız için değil, ülkede yaşanan tüm süreçlere ilişkin tavrını ortaya koymuş ve ülkenin emek demokrasi mücadelesi için meşru mücadelesinden şaşmadan misyonunu yerine getirmiştir. Bu misyonu kabullenmeyen siyasi iktidarların tüm baskılarına rağmen ayakta kalmıştır. Mücadelesini emek eksenli misyonu ile yola çıktığı günden bu yana binlerce emekçiyi şemsiyesi altında toplamıştır.

Gel gör ki zamanın değişim hızı sendikalarımızı da değiştirmiş ve sendikalarımız emek eksenli misyonundan uzaklaşmış ve değişen koşullar karşısında vizyonunu geliştirememiş tam tersi siyaset odaklı bir sendikacılık eksenine oturmuş ve vizyonunu yenilemek yerine dar bir çerçeveye oturtmuş ve küçülmüştür. Eğer bir sendika; bir kamu çalışanının aklına “çalışan”, “işveren”, “emek”, “sermaye”, “emek hak ve çıkarlarının savunulması”, “sendikaların benimsedikleri mücadele yöntemleri”, “sendikaları birbirinden ayıran temel farklar” vs. kavramları gelmiyorsa orada ciddi bir eksen kayması vardır. Sendika kamu çalışanının aklına ilk olarak “üretilen artı değerden emeğin payına düşen miktarın artırılması” fikrini oturtamıyor ise ve bu payı sadece maaş ve ücretler olarak algılar ise düzen sendikacılığına evrilmiş demektir.

Bu nedenle, çalışanların sendikal bir mücadele ile elde edecekleri kazanımların tümünü sosyoekonomik kazanım olarak tanımlamak daha doğu bir yaklaşımdır. Sözünü ettiğimiz bu kazanımları elde edebilmek için de yeni bir örgütlenme modeline ihtiyacımız vardır ki işte bu model sendikaları da birbirinden ayıran temel özelliktir. Sendikal mücadele ekmek-aş mücadelesidir. Emek, hak mücadelesidir. Bu nedenle dar siyasi kalıplara sığmaz. Sendikal mücadelenin, dar siyasi parti ve siyasal eğilimler etrafında oluşturulan bir mücadele yönteminin çok üstünde bir anlamı olmalıdır. Bu bir zorunluluktur. Yani mesele şudur; Biz çalışanlar birlikte kazanırız, birlikte kaybederiz. Bu nedenle konuya “emek” ve “sermaye” temel çelişkisi üzerinden bakmak ve bu temel çelişki üzerinden örgütlenmek bir zorunluluktur. Konuya “emek ve sermaye temel çelişkisi” üzerinden bakılamadığı sürece sendikayla ilgili her ne söylenirse söylensin her söylenen havada kalacak, ayakları hiçbir şekilde gerçek emek mücadelesi zeminine basamayacak, tabanda tüm çalışanları kucaklamayacak, sınıfsal aidiyet duygusu oluşturmayacaktır.

Sendikalar ve demokrasi tarihine bakıldığında bu doğal süreç fark edilecektir. Her türden otokratik devlet sisteminde sözünü ettiğimiz türden emek sendikalarının hayat bulma şansı çok zayıftır. Ülkemiz de bu durumun acı bir örneğidir. Bu türden otokratik devlet sistemlerinde daha çok egemen güç tarafından üretilmiş, sarı sendikalar dediğimiz işbirlikçi sendikalar ortaya çıkar. Öte Yandan; Ülkemizde, kimlikler, yani farklılıklarımız (dil-din-ırk-etnik köken-cinsiyet, siyasi eğilim ve aidiyetler vs.) üzerinden yürütülen bir siyasi mücadele şekli benimsenmiştir. Bu şekilde bir siyaset, siyasetin dilini sertleştirmektedir. Bu durum, aynı kimliğe konsolide olmuş kişilerin hiç değişmeyen oy tercihleri ile sürekli aynı partiyi veya aynı kulvarda siyaset yapan, birbirinin devamı şeklindeki partileri, sürekli iktidar etmektedir. Kimlikler üzerinden yapılan siyaset giderek toplumu barış ve kardeşlik dilinden uzaklaştırmakta, kavga ve çatışmaları daha da büyütmektedir. Oysa biz biliyoruz ki; sendikalar, kooperatifler, odalar, barolar: sınıfsal ve mesleki anlamda sosyoekonomik çıkar ve fayda beklentisi ile bir araya gelmiş kişilerin oluşturduğu demokratik sınıf örgütleridir. Sendikal mücadelenin amacına ulaşabilmesi için elbette demokratik bir toplumsal düzene ihtiyaç duyulmaktadır. Bu nedenle demokratikleşme mücadelesi (adaletsizliklerin ve eşitsizliklerin giderilmesi, tüm kimliklerin tanınması ve eşit koşullara sahip olması, düşünce ve ifade özgürlüğü, barış ve kardeşlik ikliminin hâkim kılınması vb.) sınıfsal ve sendikal mücadelenin de alanıdır. Ancak demokrasi mücadelesi içinde herhangi bir ögenin sınıf mücadelesinin önüne konulması kabul edilemez. Bu durum arabayı atın önüne koşmak gibi bir abesliktir. 2010’lu yıllara kadar tüm emekçileri kapsayan sendikalarımız dar grupçu anlayışların çekişmeleri ve tahakkümleri ile erimeye başlamış, sınıf tabanlı emek mücadelesinden kopup dar siyasetin parçası haline gelmiştir.

2011 yılından beri bu yanlışlığa karşı ses yükseltmiş olmamıza rağmen ne yazık ki sendikalarımız bunu görmezden gelmiştir. Anti demokratik tüzükler ile emekçilerden kopmaya başlamış ve belli grupları temsil eder hale gelmiştir. Bu durum kendine bağlı sendikalarda da yaşanmıştır. Her yıl üye kaybetmeye başlamış ve en son 2024 istatistiklerinde dördüncü konfederasyon haline gelmiştir. Sendikamızı bu durumdan çıkarmak hepimizin görevidir. Eğer kişilerin siyasi parti tercihlerine ve kimliklerine bakılmaksızın, sosyoekonomik çıkarları için bir araya geldiği bu yapılarda örgütlenmeleri ve sınıfsal dayanışma kültürü içinde birlikte davranabilmeleri sağlanırsa barışa ve demokrasiye de katkı yapılmış olacaktır. Üstelik bu yol, barış ve demokrasiye giden yegâne yoldur. Bu yolun tüm çalışanlara samimiyetle anlatılabilmesinin bir yolu bulunmak zorundadır. Bu yolun çok zor, çok meşakkatli ve çok engelli, hatta bedel ödemeyi gerektiren bir mücadele alanı olduğu tecrübelerimizle sabittir. Kimlik siyaseti üzerinden sürekli kendini iktidar eden egemen siyasetin ve güdümündeki yapıların bundan memnun olmayacağı açıktır. Tüm sınıf örgütleri gibi kamu çalışanları da birlikte çalışıp birlikte ürettiği mesai arkadaşlarıyla birlikte, ortak çıkarları için, ortak bir mücadeleyi geliştirmek zorundadır. Bunun önündeki engelleri aşarak topyekûn bir mücadelenin önünü açmak biz kamu emekçileri için bir zorunluluktur. Ancak biliyoruz ki; tüm kamu çalışanlarına, sınıfsal aidiyet duygularını öne çıkaracak şekilde bir sınıf kimliği kazandırabilirsek, çalışanlar olarak, hep birlikte ve daha çok hak kazanımın önünü açmış olacağız. Bu esnada barışa, eşitliğe, adalete ve kardeşliğe giden yolu da açmış olacağız.

Bu açıdan bakıldığında, mücadelemiz bir hak mücadelesi olduğu kadar barış, özgürlük, adalet ve kardeşliğe giden bir “demokrasi ve eşitlik” mücadelesidir de. Biz kamu çalışanlarının, birlik olma umudu yoksa birlikte kazanma umudumuz da yoktur. Dolayısıyla bu insanları öncelikle hangi temeller üzerinde birlik olmaya çağıracağımızı çok net bir şekilde ortaya koymak zorundayız. Her siyasi/kimliksel aidiyetin üstünde; barışa, kardeşliğe ve refaha giden böyle bir amaç ortaya koyamazsak çalışanlar birlikte mücadeleye çekilemeyecektir. Çekilememektedir de. İşte bu nedenle, çalışanlara, çalışma yaşamına ilişkin tüm dinamikleri tüm çıplaklığıyla anlatmak ve bu dinamikleri göz önünde bulundurarak, tüm çalışanlara hangi safta yer alması gerektiğini çok net bir şekilde anlatmak bir zorunluluktur.

Yukarıda anlatılanlardan da anlaşılacağı gibi, sendikamızın temel amacı; tüm çalışanları kapsayacak şekilde tabanını genişletmek, yeni katılan her üyeye sınıf olma bilincini verecek bir örgüt anlayışını egemen kılmak olmalıdır. Sendika üst yönetimlerine seçilen kişilerin temel niteliği, bu toplumsal faydaya maksimum düzeyde katkı sağlayacak kişiler olmalıdır. Örgüt yapısı içinde her çalışan, her üye çok kıymetlidir. Ancak hepsinin sendikal örgütlenmeye aynı oranda katkı veremediği çok açıktır.

Bu nedenle, sendika yetkili kurullarına seçilecek kişilerde aranması gereken yegâne özellik; bu amaca en büyük katkıyı sağlayacak kişi/kişiler olmalıdır. Böyle özelliklere sahip kişileri öne çıkarmak, yetkili kurullarda görev yapmasını sağlamak da örgütün/genel kurulların temel amacı olmalıdır. Genel kurullar süreci bittiğinden bir sonraki döneme kadar sendikalarımızda yer alan tüm yanlışlara karşı çözümlerimizi emekçiler ile paylaşacağız. Tüm emekçileri kapsayan tüzük değişiklikleri ile köhnemiş yönetimleri, işlevi olmayan meclisleri değiştireceğiz.

Konfederasyonumuz ve sendikalarımız yüzünü yeniden emekçilere dönecek, ülke gerçeklerini göz ardı etmeden tüm emekçilerin hakkını savunmaya devam edecektir. Bağımsız Taban Hareketini ortaya çıkaran temel yaklaşım da bu yaklaşımdır. Tüm yukarıda anlatılanlardan da anlaşılacağı gibi; Bağımsız Taban Hareketine katkı veren insanların elbette siyasi, etnik, sosyolojik, kültürel, coğrafi vs. aidiyetleri olabilir. Bundan daha doğal bir şey olamaz ve aksi düşünülemez. BTH’nin tüm bu aidiyetlerle hiçbir derdi yoktur. Olmayacaktır da.

BTH, tüm çalışanların sınıf bilinci ile donatılabileceği tek yapı olan sendika çatısında toplamayı, yani; tamamen sendikal fayda odaklı bir örgütlenme modelini benimsemiştir. BTH; Partisini ve kimliksel aidiyetini, sendikal faydanın önünde tutmayan, temel önceliği sendika örgütlülüğü ve sınıf dayanışması olan bir örgütlenme modelini benimser.

Bu nedenle, kimin hangi eğilimden olduğuna bakmaksızın uyumlu, disiplinli, bıkmadan, usanmadan sınıfsal, emek merkezli örgütlenme çalışmalarını tüm çalışanları kapsayacak şekilde yürüten, her zaman ve her yerde, amasız, fakatsız emek ve hak mücadelesini sürdüren kişilerin oluşturduğu her liste Bağımsız Taban Hareketinin listesidir.

BTH, yetkili kurullara aday gösterilecek her kişi hakkında yukarıda anlatılan temel prensipler çerçevesinde fikir beyan etmeye hakkı olduğunu düşünür. Sendikamız içinde var olan ve “bizim gerçekliğimiz” olarak değerlendirdiğimiz her gruba saygısı vardır. Ancak yukarıda sayılan prensiplere uygun olmayan hiçbir oluşumun içinde yer almaz. Almayacaktır.

BTH, bir senden, üç benden pazarlıklarının parçası olmaz. Bu pazarlıklar ile bir araya getirilmiş yetkili organların yetersizliğini yıllar tecrübe ile bize göstermiştir. BTH, uyumlu çalışacağından ve sendikal-sınıfsal çıkarlara uygun bir dili her durumda kullanacağından emin olduğu her ekibi bağımsız olarak destekler.
BTH, sendikamız içinde, grup temsili olan ve olmayan tüm çalışanların sesi olmayı amaçlar. BTH, en uzaktaki, en sessiz üyenin de taleplerini en üst organlara taşıma iddiasıyla oluşmuştur. BTH, çoğunluğunun apolitik olduğunu bildiğimiz emekçilerin sınıf olma bilincini geliştirmek üzere hukuki, sosyal, kültürel dayanışmasını örer.
BTH, işyerleri ile irtibatı sürekli, düzenli, programlı ve disiplinli sürdürmeyi ve tabanın sesini ama ve fakatsız üst kurullara taşımanın yolarını örer, yetkili kanalları çalıştırır.

Evet bu hareketi bir ihtiyaçtır. Çünkü 22 yıldır süren tek adam iktidarı emekçileri etkisiz sendikalar yüzünden haklarını alamaz hatta aldıklarını kaybeder hale getirmiştir. Sermayenin en büyük temsilcisi iktidar bu sendikalar eliyle emekçileri ve halkı yoksullaştırmıştır. Kurdukları sarı sendikalar, fason sendikalar-parti sendikaları, meslek sendikaları- ile emekçiler oyalanmış, parçalanmış, sürekli sıtmayı gösterip ölüme razı etmişlerdir.

Emekçilerin ve halkın anayasadan gelen insanca yaşam hakkını ihlal etmiştirler. Çoğunluğu alarak tüm yasaları ve anayasayı kendileri lehine yontan iktidar ve onun sarı sendikaları ülkenin tüm kaynaklarını tüketerek emekçilere ise derin bir yoksulluk ve ahlaken çökmüş bir ülke bırakmışlardır. Şunu çok iyi biliyoruz ki tam bağımsız bir sendikal hareket önce emekçileri sonra ise yurttaşlarımız için değişimi başlatacaktır. Tepetaklak aşağı giden ülkemizi tekrar demokratik, medeni ve özgür bir ülke yapacaktır. Bu sadece var olan iktidarı değil sonraki gelecek iktidarlar içinde bir uyarı atışı olacaktır. Emek dünyası bu dar boğazdan çıkmaz ise bir sonraki aşama daha kötü olacaktır.

Bu nedenle yeniden küllerimizden doğacak gücümüz var. Tüm bu sürece dur demek için sendikalarımıza sahip çıkıp eski den olduğu gibi emekçinin amasız fakatsız sınıf bilincinde, ortak çıkarları için bir araya gelmiş binler ile haklarımızı almayı sağlamalıyız. Ve biliyoruz ki en büyük destekçimiz emekçilerdir. Yaşasın KESK, Yaşasın Sendikalarımız, Yaşasın örgütlü mücadelemiz.

Bağımsız Taban Hareketi Yürütme Kurulu